احسان

من سرمای وجودم را به تو هدیه دادم

و تو تنها یک کلاه پشمی برایم بافتی

و دستم را دوستانه فشردی
و به انگشتانم، حسرت ِ ابدی ِ گرمای لبخندت را هدیه کردی

من در زیر باران

از میدان ونک تا چهار راه ولیعصر

از fragile dreams تا a natural disaster

تمام کوچه ها و خیابان ها و مغازه ها

تمام نگاه ها و صورت ها

تمام صداها و ثانیه ها

و حتی ... تمام رگ های خاموش قلب خسته ام را کاویدم

اما هیچ جا ...

هیچ کس ...

هیچ نگاهی ...

عظمت سرمای آن زمستان بلند و سرد را برایم معنا نکرد

زمستان احساسی ِ من