مرزِ عدم

تنهایی، فراموش می‌شود

غصه، در روشناییِ امید محو می‌شود

گذشته، در کورسوی آينده باز می‌گردد

و منطق، رنگِ جهل به خود می‌گیرد

مادر سیراب می‌شود، پدر عمر می‌بازد

خواهر جاری می‌شود، برادر راهی می‌گردد

و دنیای درون آیینه، با هر نگاه، پیرتر می‌شود

سامانه‌ای که سامانی نیست

روزنه‌ای که پرتویی نیست

نگاهی که توجه‌اش نیست

دمی که بازدمش نیست

و منی که من‌اش نیست

در چرخِ این پایان

توهمِ آغاز

بر زخمِ یک عمر
مرهم می‌نهد