دوستت دارم

من آن روز که تو را دیدم،

خانمِ من،

در چشم هیچ کس

اینقدر کوچک و بینوا

و خسته و درمانده نبودم

بس که احمق بودم

بس که نمی‌دانستم

چه کنم

چه بگویم

از نگاهت

به کجا فرار کنم

لبخندت را چگونه

در این قلب کوچکم جا دهم

و تمام این احساسات را

به چه وزنی شعر کنم

یا در چه فیلمی

و صحنه ی کدام تئاتری

و بین صفحات کدام کتابی

جست و جو کنم

و حالا ...

امروز ...

که میگویم

دوستت دارم

سالهای زندگی،

بینوایی و خستگیم را نگرفته اند

حماقتم ذره ای کم نشده است 

و نگاه و لبخندت همچنان ته قلبم را نشانه میروند

شاید تنها من

ذره ای

به زعم ایمانم به امید

بزرگ شده ام

پس دوباره میگویم

دوستت دارم