بهارم باش با لبهای خاموش

لِیلی ... آخ لِیلی، امیدِ شهرِ بی قراره

لِیلی ... آخ لِیلی، چراغِ آسمونِ تاره

لِیلی ... آخ لِیلی، بگو که آسمون بباره

لِیلی ... آخ لِیلی، بگو که برگرده دوباره

پ.ن.

نقاشی از نگارگر

با چشمهای درشتم و با دروغهای بزرگم

با چشمهای درشتت

و با دروغهای بزرگت

 تو را می‌دیدم

که پا به رویاهایم گذاردی

حسهایت پنهان می‌کردی

روزهایم تیره و شاد می‌کردی

از هیچ برایم عشق می‌ساختی

از من زن

و از تو مرد می‌ساختی

از دوست ... یار و همراه می‌ساختی

اما سر چرخاندم و دیدم

خاموشیِ عشق در من

برای تو

آرزوی روزها

و لالایی شبها بود

آیا خطا از من بود؟

از اعتمادم به تو؟

از ندانستن و خواستن؟

کجا راست دروغ شد؟

آیا ماندن و خواستن

اشتباهِ احمقانه ام بود؟

از تو چرا می‌پرسم؟

تو که هرگز نمی‌دانی

زنانِ عاشق

چه ها که نمی‌کنند

نه ... تو نمی‌دانی

تو

با آن چشمهای درشتت

و تمام دروغهای بزرگت

هرگز نخواهی فهمید

زنانِ زیبا

هر آنچه از دنیا می‌خواهم

زنانِ زیبا است

زنانِ زیبا را

در کتابفروشیها دوست دارم

در نمایشگاهِ کتاب

در کتابخانه ها

در میانِ قفسه های بلند

دوستشان دارم

زنان زیبا را

در سینما دوست دارم

چه آنها که بر پرده اند

چه آنها که در ردیف صندلیها

تنها و کنجکاو نشسته اند

واقعا چیزی جذاب تر از

زنی زیبا که تنها سینما می‌رود

وجود دارد؟

زنانِ زیبا را

با عینکهای ظریف

و شالهای رنگی

و گوشواره های میخی

با چشمانی عمیق

و صداهای دور

و کفشهایشان

و مانتوهایشان

و گیسوانشان

و معصومیتشان

و عاشقیشان

دوست دارم

منظومه‌ی تو

من

آخرین سیاره‌ی

منظومه‌ی تو‌ام

در این سرما و تاریکی

سالها پشت هم می‌آیند

تا ببینم باز همین جا

در نقطه ی شروع

در آغازِ هجرانت

باقی مانده‌ام

قمرهایم

گاهی شبها

رخی از تو می‌نمایند

و گاهی روزها

کسوفی از جنسِ بوسه

بر لبهایم می‌نهند

گرچه ابلهانی

هر از چندی

مرا از منظومه ات

بیرون می‌خواهند

اما من

همیشه

اینجا
در دورترین خواستنت

خواهم ماند