دل‌تنگ

گیتی، در گردابِ زمان می‌خرامد

نسل پشتِ نسل می‌زاید و می‌میرد

خاک به خاک و مهر به ماه می‌گراید

و آهِ بودن در گلویم می‌خشکد

این سیاره را از من بگیرید

چشمانم را از این شمس بربایید

ریسمانِ آخته‌ی این بدن را وادهید

و خاموش بر بالینم سوگواری کنید

شاید ره به آستانی یافتم

که لبان‌اش درگاه و

چشمان‌اش روزنه و

دستان‌اش گنجی نهفته‌
در عمقِ تیره‌ترین دالان‌اش باشد