Wings of God

هیچ کس نمی‌تواند

مرا در این روح سرگشته ام

در این فریاد و غوطه وری

در این گم گشتگی

پیدا کند

من که آرام کننده ی خویشم

و کسی نمی‌داند

و کسی نمی‌یابد

مرا

در این روح سرگشته ام

مشغول درگیریهای خویش 

و آیا دلیلش را می‌دانم

که اگر باز مسیرت به راهم بیافتد

آیا دستِ یاری درازت می‌کنم؟

آیا سعی در درکِ وجودت دارم؟

کسی عزلت را ... تنهایی نمی‌خواند

و چیزها ... زمان می‌خواهند

و در پیِ زمان

چیزهای دیگر می‌آید

و بازیِ نقشهای بیشتر

که محدودند به ذخیره ی ناچیزِ آگاهی

در این بیدادِ دنیای فانی

ما همه گاهی
فرو می‌لغزیم

در تلاشی واهی

برای فرار از تمامِ دردهای بی معنی

بدون دستِ یاری

بدور از درکِ یاری

by “Anathema”

J'Ai Fait Une Promesse

بسان بیدی که بر جویی خمیده است

چون مجنونی که بر پای لیلی‌ اشک می‌ریزد

من

پاییز را

اینگونه به یاد دارم

که سرخوش و ویرانه

با گیسوی‌ات

عهدِ عاشقی بستم

(I Made a Promise) by “Anathema”

I'm in love with you Pamela

می‌شه فقط برای یک بار بهت بگم حسم نسبت به تو چیه؟

من دوستت دارم

تو واقعا زیبایی

هر بار که به صورتت نگاه می‌کنم، یا حتی به یادش میارم، خرابم می‌کنه

و جوری که باهام هستی، و خنده داری و به من می‌رینی و مسخره ام میکنی و واقعی هستی

من در طول هیچ روزی، زمان کافی ندارم که اونقدر که باید، به تو فکر کنم

احساس می‌کنم من هزار سال عمر می‌کنم

چون همینقدر طول می‌کشه که فقط یک فکر در مورد تو داشته باشم

و اون اینه که من دوستت دارم

من نمی‌خوام با هیچ کس دیگه ای باشم

من دیگه در مورد "زن"ها فکر نمی‌کنم ... در مورد تو فکر می‌کنم

چند شب پیش خواب دیدم که با هم سوار قطار بودیم ... و تو دستم رو گرفته بودی

تمام خواب همین بود ... که تو دستم رو گرفته بودی ... وقتی بیدار شدم باورم نمی‌شد که واقعی نیست

من مرضِ دوست داشتنت رو گرفتم ...

احساس می‌کنم اگر نتونم با تو باشم می‌میرم

و من نمی‌تونم با تو باشم

پس می‌میرم

و برام مهم نیست

چون من بوجود اومدم تا تو رو بشناسم

و همین کافیه

ایده ی اینکه تو رو داشته باشم ... طمعه ...

پ.ن.

هرگز فکرش رو نمی‌کردم

زیباترین"دوستت دارم" دنیا رو

از زبان .Louie C.K بشنوم

همان

نگاهی دیده ای که تلاقی کند با چشمان تو؟

صدایی شنیده ای که می‌دود در صدای تو؟

یا لبی که به حرصِ بوسه ای، می‌خزد روی لبانت

و دستانی که از همه جا بی خبر، می‌تپند به انگشتانت

این ... همان شور فرازمانی و خروشِ فروزبانی است

همان سوت زیرِ گوشها و غمِ پشت رگهاست

همان فرشته ای که استخاره ات پاسخ می‌گوید

همان خدایی که دعایت بازیچه می‌پندارد

همان نفسی که هوایت دارد

همان دردی که بی درمانت می‌سازد

نگاهی

موسیقی اش ساختم

ترجمه اش خواندم

بازی اش دادم

تدوینش کردم

در شعری سرودمش

به ندایی آموختمش

نوبت به او که رسید

به لمسی

به نگاهی

در لبخندی

با نوایی

وجودم به زانو درآورد

فروغم به پا خیزاند

عروجم جلو انداخت

ریگی ... کفشی ... لبخندی

گویی عشق مرا گم کرده است

گویی زنی جایی مسیر اشتباه را نشانم داده است

گویی بر وزنی سوارم

که تپش قلبم از تپه هایش بالا و پایین می‌رود و بر آوایش می‌رقصد

گویی از شرابی مست شده ام

که سرخی اش، گیسوان او و تلخی اش، اشکهای اوست

صدایم در این داستان، خاموش

نگاهم در چشمهایش، غرقه

و لبهایم ... خامِ سرابِ وجودش است

این صدای قلب من است

ببین شنیدنش خطِ خوش می‌خواهد و دستی سرد

بشنو شعرهایم را ... که از ذهن بیدادم به سِرِ شرم ریشخند دارد

نتی ندارم برای نواختن

ملودی برایم مرده است

سمفونی خشم در تیرگیِ بعدازظهرهای آذرم ... نیست و هست

صحنه ام خالی

لباسم سوخته

دیالوگهایم کپک زده

و یادِ مانده از حضورم

به کامِ دیدگانم تلخ گشته است

دیگر چه دارم برای زندگی

جز کلمات ناگفته

و دستهای خالی

و ترس ... ترس از جاده ی پشتِ سرم